Υπέροχες, υπέροχες μέρες

Μια θεατρική διασκευή του μυθιστορήματος της Ελφρίντε Γέλινεκ Οι αποκλεισμένοι.

Διπλωματική εργασία στη σκηνοθεσία: Ελένη Ευθυμίου
Επόπτης: Βίκτωρ Αρδίττης

Διπλωματική εργασία στη δραματουργία: Αναστασία Τζέλλου
Επόπτρια: Ελένη Παπάζογλου

Διπλωματική εργασία στη σκηνογραφία: Ζωή Μολυβδά-Φαμέλη
Επόπτης: Απόστολος Βέττας

Πρώτη παράσταση: ΚΛΕΙΩ, Ιούλιος 2010.
Άλλες παραστάσεις:
Φεστιβάλ MFST ITSelF (Βαρσοβία), Ιούλιος 2011. Βραβείο β’ γυναικείου ρόλου (Κατερίνα Σισσίνι).
Φεστιβάλ Δημητρίων (Θεσσαλονίκη), Οκτώβριος 2011.

• Σκηνοθεσία: Ελένη Ευθυμίου
  Δραματουργία: Αναστασία Τζέλλου
  Σκηνικά, Κοστούμια, Φωτισμοί: Ζωή Μολυβδά Φαμέλη
  Μουσικές συνθέσεις: Νικίας Φονταράς

  Παίζουν:

  Θέμης Θεοχάρογλου: Ράινερ Μαρία Βιτκόφσκι
  Μαριλού Βόμβολου: Άννα Βιτκόφσκι
  Κατερίνα Σισίννι: Σοφία Παχόφεν
  Γιώργος Σοφικίτης: Χανς Σεπ

  7 ακόμα ηθοποιοί και ένας πιανίστας.

  Μετάφραση του τραγουδιού “Τα παιδιά κάτω στον κάμπο” στα γερμανικά: Βούλα Παπαδοπούλου. Στην παράσταση ακούγονται μουσικά μέρη από έργα των J.S. Bach, L.V. Beethoven, F. Chopin, Bruno Coulais, E. Presley, Μάνου Χατζιδάκι.

• Το Συμβάν.

  Δεκαετία του ’60. Ένας βιεννέζος μαθητής γυμνασίου εξοντώνει την οικογένειά του μετά την ανάγνωση βιβλίων του Καμύ.
  Το γεγονός στέκεται αφορμή για τη συγγραφή του μυθιστορήματος οι Αποκλεισμένοι της βραβευμένης με Νόμπελ Ελφρίντε Γέλινεκ.

  Υπέροχες, υπέροχες μέρες.

  Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του ’50.
  Στην Αυστρία.
  Η χώρα απαλλαγμένη από τους ναζί, εδώ και αρκετά χρόνια, ανασαίνει ήρεμη διανύοντας την περίοδο του “οικονομικού θαύματος”.

  Οι Αποκλεισμένοι.

  Είναι τέσσερις νέοι.

  Ο Ράινερ Μαρία Βιτκόφσκι, η δίδυμη αδερφή του Άννα και η Σοφία Παχόφεν, γύρω στα δεκαοχτώ, πηγαίνουν στο ίδιο σχολείο. Ο Χανς, 20 χρονών, είναι εργάτης.
  Περνούν τον ελεύθερο τους χρόνο διαπράττοντας εγκλήματα, με ιδεολογικό υπόβαθρο έναν ιδιάζοντα μηδενισμό, τον οποίο ασπάζεται κυρίως ο Ράινερ επηρεασμένος από αναγνώσματα των Καμύ, Μπατάιγ, Σαρτρ και Μαρκήσιου Ντε Σαντ.
  Τα αδέρφια Βιτκόφσκι είναι γόνοι ενός πρώην στρατηγού των Ες Ες, ο οποίος κακοποιεί σωματικά και σεξουαλικά τη γυναίκα του. Τώρα πια ανήκουν στη μικροαστική τάξη.
  Η Σοφία έχει ανατραφεί σ’ ένα μεγαλοαστικό περιβάλλον, θύμα της ευημερίας μάλλον, και ο Χανς Σεπ, γιός ενός εργάτη κομμουνιστή που έχασε τη ζωή του στο Μαουτχάουζεν, ζει με την εργάτρια μάνα του.
  Στο τέλος ο Ράινερ σκοτώνει την οικογένειά του και παραδίδεται στην αστυνομία.

  Γιατί συνέβη.

  Ο ιδιαίτερος τρόπος με τον οποίο η Γέλινεκ μπλέκει το χιούμορ με την άγρια, σκληρή πραγματικότητα ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που θέλησα να δω το μυθιστόρημα στη σκηνή. Οι έντονες αντιθέσεις, τα θέματα ταμπού αλλά και δυσεπίλυτα ζητήματα σε ό, τι αφορά την αναπαράστασή τους, όπως οι σκηνές βίας, οι σεξουαλικές σκηνές και το γυμνό ήταν μεγάλη πρόκληση. Επιθυμούσα να προσεγγίσω τη γραφή της Γέλινεκ με έναν τρόπο που δεν θα εκβίαζε τα συναισθήματα των θεατών, δεν θα υπογράμμιζε το τραγικό στα μάτια τους. Έτσι που όλα να συμβούν απλά ή, αν θέλετε, έτσι που όλα απλώς να συμβούν.
  Ταυτόχρονα γεννήθηκαν τα ερωτήματα. Γιατί αυτοί οι νέοι εκφράζονται με τόση οργή; Πρόκειται μόνο για ένα κοινωνικό αποκύημα των ιστορικών συνθηκών της εποχής; Ή πρόκειται για κάτι άλλο πιο περίπλοκο; Πώς από την απόρριψη του ολοκληρωτισμού καταλήγει κανείς να γίνει εν τέλει ολοκληρωτικός;
  Απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα που να αξιώνουν αντικειμενική ισχύ δεν δίνονται. Σκοπός ήταν η ανάγνωση της Γέλινεκ, η κοινοποίηση αυτών των ερωτημάτων που θέτει, ώστε να πραγματοποιηθεί ο προβληματισμός από κοινού. Όπως οι θεατές παρέδωσαν τους εαυτούς τους στη σκηνοθετική ματιά, έτσι και η σκηνοθεσία παραδίδει τη σκυτάλη στα συμπεράσματα των θεατών. Με σεβασμό.

  Ελ. Ευθυμίου