Η Εταιρεία Θεάτρου Sforaris και το Φεστιβάλ Αθηνών, μετά το επιτυχημένο Γιοι και κόρες, επιστρέφουν στη Θεσσαλονίκη και το Θέατρο Αυλαία με την παράσταση Αβελάρδος και Ελοΐζα από τις 17 Απριλίου 2015 και για 16 μόνο παραστάσεις.
Στο μεσαιωνικό Παρίσι του 12ου αιώνα, ο σαραντάχρονος θεολόγος και φιλόσοφος Πέτρος Αβελάρδος και η δεκαεξάχρονη μαθήτριά του Ελοΐζα Φυλμπέρ, ερωτεύθηκαν, αψήφησαν μία ολόκληρη κοινωνία, σκανδάλισαν την Εκκλησία και πλήρωσαν για όλη τους τη ζωή, το τίμημα ενός έρωτα που δεν χώρεσε στον καιρό του.
«Οι άνθρωποι γίνονται ζώα όταν ερωτεύονται. Και θηρία, όταν ερωτεύονται οι άλλοι…»
Βρισκόμαστε στο Παρίσι του 12o αιώνα, την εποχή που μεσουρανεί το άστρο του σαραντάχρονου Πέτρου Αβελάρδου. Ο Αβελάρδος ήταν ένας από τους σημαντικότερους θεολόγους και φιλοσόφους του Μεσαίωνα, υπέρμαχος της διαλεκτικής, της αμφιβολίας και της έρευνας ως προϋπόθεση για την πίστη. Ο εφημέριος του Παρισιού, Φυλμπέρ, εκτιμώντας τον απεριόριστα, του εμπιστεύεται για μαθήτρια τη δεκαεξάχρονη ανιψιά του, Ελοΐζα, που παρά τη μικρή της ηλικία έχει ήδη μια εξαιρετικά ευρεία καλλιέργεια. Ο Αβελάρδος και η Ελοΐζα γρήγορα ερωτευονται και γίνονται εραστές. Το σκάνδαλο που ξεσπά είναι τεράστιο, η Ελοΐζα μένει έγκυος, η Εκκλησία αντιδρά και ο Φυλμπέρ, θεωρώντας την προσβολή στο πρόσωπό του τεράστια, διατάζει την τιμωρία του Αβελάρδου. Πληρωμένοι δολοφόνοι εισβάλουν στο σπίτι του ζευγαριού και τον ευνουχίζουν. Ο Αβελάρδος όμως, παρά τον ευνουχισμό του, επιζεί. Ταπεινωμένος, εγκαταλείπει τα πάντα, καταφεύγει στο μοναστήρι του Σαιν Ντενί και παραγγέλνει στην Ελοΐζα να γίνει και εκείνη μοναχή. Η ίδια, απολύτως ερωτευμένη μαζί του, υπακούει. Το ζευγάρι ζει σε χωριστά μοναστήρια για τα επόμενα 20 χρόνια, δεν συναντιέται παρά μόνο για μία και μοναδική φορά και επικοινωνεί μόνο με παθιασμένες επιστολές.
Ο Αβελάρδος συνεχίζει να συγγράφει και να προκαλεί την Εκκλησία που τον καταδιώκει μέχρι τον θάνατό του και καίει τα βιβλία του. Η Ελοΐζα ζει ακόμη 20 χρόνια. Η τελευταία της επιθυμία πριν πεθάνει, ήταν να θαφτεί μαζί με τον αγαπημένο της, παράκληση που δεν εισακούγεται, παρά 700 χρόνια αργότερα, όταν χτίζεται το Κοιμητήριο του Père Lachaise και μεταφέρονται τα οστά τους σε κοινό τάφο. Ο τάφος τους σώζεται στο Παρίσι και έχει πλέον μετατραπεί σε σύμβολο της αιώνιας αγάπης και τόπο προσκυνήματος για τους ερωτευμένους.
-
Κείμενο-Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός
Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου
Κίνηση: Χρήστος Παπαδόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριέττα Σπηλιοπούλου
Παίζουν: Γιώργος Γλάστρας, Ελένη Κοκκίδου, Χριστίνα ΜαξούρηΜε την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου, στο πλαίσιο του προγράμματος Ελλάς Γαλλία Συμμαχία 2014.
-
– «Ένα άρτιο ανέβασμα κι ένα θαυμάσιο νέο ελληνικό έργο»: Στέλλα Xαραμή, tospirto.net
– «Τρεις ηθοποιοί με ήθος, καλλιέργεια, τεχνική και υπέροχες φωνές, που ακτινοβολούν μέσα στη γνήσια απλότητά τους. Κρατήστε φυλαχτό την τελευταία ατάκα της Κοκκίδου: «Εύχομαι να σας αγαπήσουν μέχρι τρέλας!»: Σεμίνα Διγενή, onlytheater.gr
– «Ο Καλαβριανός τόλμησε και κέρδισε δεκάδες βουρκωμένους θεατές, να λένε στο τέλος κάθε παράστασης πόσο πολύ τους άγγιξε αυτό το καταδικασμένο love story»: Αστερόπη Λαζαρίδου, ΤΟ ΒΗΜΑ.
– «Έχει ευγένεια, πυκνότητα και φιλοσοφική σπουδή που σπάνια βλέπουμε στη σύγχρονη δραματουργία. Ανήκει σε μια λόγια παράδοση που εδώ έχει σκεπαστεί από την τύρβη δεκαετιών λαϊκότροπου ύφους, παράδοση από την οποία οι περισσότεροι έχουμε απομακρυνθεί. Είναι ένα θέατρο του λόγου, των λέξεων και της σιωπής. Γι’ αυτό ζητεί να μειώσει τους θορύβους και τους περισπασμούς στα απολύτως αναγκαία»: Γρηγόρης Ιωαννίδης, Εφημερίδα των Συντακτών
– «Κείμενο βαθύ, απλό, απλά συγκλονιστικό. Είναι διαφορετικό. Γρήγορο, άμεσο, ελπιδοφόρο. Ερμηνείες εξαιρετικές. Θέατρο που αξίζει να δεις!»: Τζίνα Δαβιλά, iporta.gr
– «Μια παράσταση τρυφερή, συγκινητική, με πολύ συναίσθημα!»: Όλγα Σελλά, Καθημερινή
– «Τρεις θαυμάσιοι ηθοποιοί συνέθεσαν ένα σκηνικό ποίημα υψηλής ποιότητας!»: Μαρία Χατζηεμμανουήλ, ARTEZ, τεύχος 198
– «Η ιστορία του Αβελάρδου και της Ελοΐζας μπορεί να συγκινήσει και αυτόν που δεν έχει αγάπη για να ορκιστεί»: Χρύσα Φωτοπούλου, onlytheater.gr
– «Οι θεατές δεν ήθελαν να σηκωθούν από τη θέση τους, σαν να μην ήθελαν να φύγουν, γιατί είχαν βρει στην αίθουσα, ένα κομμάτι της δικής τους ζωής»: Βαγγέλης Σαρακινός, artplay.gr
– «Αν θέλετε λοιπόν να συγκινηθείτε, να κλάψετε, να αισθανθείτε πώς είναι οι μεγάλες αγάπες, γιατί αντέχουν στο χρόνο και γιατί θα είναι αιώνια δεμένες, αυτή είναι η σίγουρη θεατρική σας επιλογή»: Γιώργος Μητρόπουλος, euronews.com
– Καταφέρνει κάτι που δύσκολα επιτυγχάνεται στο σύγχρονο θέατρο: να μετατρέψει τους θεατές από αυτόνομες μονάδες, σε ένα ενιαίο σύνολο κοινωνών μιας μυσταγωγικής τελετουργίας: Κορνήλιος Ρουσάκης, theatreviewer
– «Η συγκίνηση των θεατών μέσα στο σκοτάδι είναι σαν φόρος τιμής στο ζευγάρι και σε κάθε αγάπη που εμπόδισαν οι συνθήκες.»: Λεωνίδας Αναγνώστου, huffingtonpost.gr
– «Η απέριττη ομορφιά της αισθητικής και η κομψή σκηνοθεσία ζωντανεύουν ένα σαγηνευτικό και θαρραλέο κείμενο. Μια εντυπωσιακή ιδέα! Μακάρι αυτή η παράσταση να παρουσιασθεί στη Γαλλία»: Micheline B. Servin, Les Temps Modernes,Juillet-Septembre 2014, No 67.
