Βασισμένο στον ΚΑΣΠΑΡ του Πέτερ Χάντκε
Διπλωματική εργασία Υποκριτικής: Χριστίνα Μπακαστάθη
Επόπτης: Βίκτωρ Αρδίττης
Διπλωματική εργασία Σκηνογραφίας: Μαρίνα Κωνσταντινίδου, Ινώ Πικιώνη
Επόπτρια: Λίλα Καρακώστα
-
Κείμενο: Πέτερ Χάντκε
Μετάφραση: Νίκη Αϊντενάιερ
Σκηνοθεσία / Επιμέλεια κειμένου: Γιάννης Διδασκάλου/ Cardo Rojo
Σκηνογραφία / Ενδυματολογία: Μαρίνα Κωνσταντινίδου/ Μαρι Γουλα, Ινώ Πικιώνη/ Inw
Pikiwni
Βοηθός σκηνοθέτη / σκηνογράφου: Γιώργος Κωνσταντίνου / Γιώργος Κωνσταντίνου
Φωτισμός: Γιάννης Διδασκάλου, Ινώ Πικιώνη
Video: Γιώργος Γεωργακόπουλος/ George Georgakopoulos
Φωτογραφία: Πέτρος Πέτρου/ Πετρος Πετρου
Επί σκηνής: Χριστίνα Μπακαστάθη/ Christina Bakastathi -
Κάσπαρ.
Ο Κάσπαρ.
Ένα ον που ονομάζεται Κάσπαρ.
Θα μπορούσε να ονομάζεται και κάπως αλλιώς.
Θα μπορούσε να μην έχει καν όνομα. Ή μήπως ένα όνομα – οποιοδήποτε – είναι απαραίτητο;
Δεν πρόκειται για τον Κάσπαρ Χάουζερ.
Δεν πρόκειται για έναν γελωτοποιό.
Πρόκειται για τον Κάσπαρ.
Σε έναν χώρο που δεν θυμίζει τίποτα αναγνωρίσιμο, ο Κάσπαρ διαμορφώνει, στήνει, διαλύει,
ανακαλύπτει στο εδώ και τώρα.
Το παρόν ΔΕΝ αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις ΔΕΝ είναι
φανταστικά και οποιαδήποτε ομοιότητα ΔΕΝ είναι συμπτωματική αλλά ανταποκρίνεται στην
πραγματικότητα.
Δεν είναι απαραίτητο για τον θεατή να καταλάβει∙ απαραίτητο είναι να ακούσει, να δει, να
μυρίσει, να αγγίξει, να αισθανθεί.Αντί σκηνοθετικού σημειώματος:
«Κακομοίρη, μ’ όλο σου το κέρδος, δε θα κοιμηθείς καλύτερα το βράδυ. Απάνω σου βλέπω τα
σημάδια από ένα αρρωστιάρικο κορμί, που ύστερα από 30 ή 50 χρόνια θα διαλυθεί στο
ανυπόμονο κύλισμα του χείμαρρου, για να βουλιάξει σ’ έναν άπατο βυθό. Κι εγώ, μ’ όλη μου τη
βλάβη, δε θα κοιμηθώ χειρότερα το βράδυ. Γιατί ξέρω το δρόμο μου και το γέλιο μου και τον
πόνο μου».
Δ. Λιαντίνης
